Σάββατο απόγευμα στο θέατρο

Αμαλία Παναγιωτοπούλου - Δασκάλα Ελληνικών στο Επίκεντρο

Εδώ και δύο χρόνια συναντιέμαι καθημερινά στην τάξη των ελληνικών με ανθρώπους από διάφορους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Εκεί ανακάλυψα ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς μου δεν είναι η διδασκαλία της γλώσσας, αλλά η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο με ανθρώπους από τέσσερις διαφορετικές ηπείρους και η προσπάθεια συντονισμού μαθητών διαφορετικού φύλου, ηλικίας, κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου και ασφαλώς πολιτισμικών καταβολών. Το μόνο κοινό μας εργαλείο μέχρι στιγμής ήταν η ελληνική γλώσσα. Στα δύο χρόνια μαθημάτων αισθάνθηκα ότι οι μαθητές και εγώ είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα: να έρθουμε σε επαφή με την τέχνη στην Ελλάδα. Το θέατρο ήταν στις πρώτες μου επιλογές. Οι μαθητές ενθουσιάστηκαν με την ιδέα. Κάπως έτσι, ένα Σάββατο απόγευμα μας υποδέχτηκε πολύ φιλόξενα το Σύγχρονο Θέατρο.

Η συνέχεια από την Τζίνα, μία από τις μαθήτριες του τμήματος!

Χτυπάει το τηλέφωνο....

«Aπό ActionAid τηλεφωνώ! Τι κάνεις, Λάουρα; Το Σάββατο έχουμε θέατρο!»

«Τέλεια» λέω «ανυπομονώ!».

Το Σάββατο στις έξι έχοντας φορέσει τα καλά μου, έφτασα συνοδευμένη από την κόρη μου στο Σύγχρονο Θέατρο, όπου η Αμαλία, η δασκάλα και φίλη μας, μας περίμενε με το υπέροχο χαμόγελό της.

Έφτασα νωρίς και έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον κύριο Αλέκο, έλληνα μαθητή της άλλης τάξης, ο όποιος γεννήθηκε και έζησε για πάρα πολλά χρόνια στην Τουρκία. Με μερικές ιστορίες από τα βιώματά του, πέρασε η ώρα, ήρθε και η φίλη μου η Ροντίκα, μαζεύτηκαν και οι άλλοι μαθητές και μπήκαμε.

Σάββατο απόγευμα στο θέατρο - Εσωτερική

 

«Οι μαθητές κατά την επίσκεψη στη θεατρική παράσταση».

Για καλή μου τύχη έχουμε τις θέσεις στην πρώτη σειρά ανάμεσα στην σκηνή και τα καθίσματα κι αισθάνομαι ότι είμαι μέρος της παράστασης.

Τι είδαμε ; «Οι λαντζέρηδες» (The Dishwashers, 2005) του πολυβραβευμένου καναδού συγγραφέα Morris Panych, μια καταπληκτική παράσταση με ταλαντούχους ηθοποιούς.

Ένα άρθρο που διάβασα παρουσίασε την παράσταση: «Τρεις λαντζέρηδες που εργάζονται στο υπόγειο ενός πολυτελούς εστιατορίου στοχάζονται πάνω στο νόημα της δουλειάς τους και της ζωής».

Με συγκίνησε ο Ντρέσλερ, ο αυστηρός αλλά ταυτόχρονα καλόκαρδος προϊστάμενος, ο οποίος αγαπάει τη δουλειά του και θεωρεί το πλύσιμο των πιάτων τέχνη, καθήκον και αξιοπρέπεια.

Ο Μος, ο ταλαίπωρος γέρος, αν και έχει την υγεία του πολύ επιβαρημένη συνεχίζει να καπνίζει σαν καμινάδα. 

Η παράσταση με κέρδισε εντελώς, με απορρόφησε. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι τρεις ηθοποιοί θα μπορούσαν να με κερδίσουν και να μου προκαλέσουν (ξυπνήσουν) τόσα συναισθήματα όπως: αφοσίωση, χαρά, λύπη, θλίψη, πίκρα, αδικία, συμπόνια.

Μετά την παράσταση βγήκα για καφέ με την κόρη μου και την καλή μου συμμαθήτρια Ροντίκα η οποία και αυτή παρακολουθεί μαθήματα ελληνικής γλώσσας στο Eπίκεντρο της ActionAid. Περάσαμε πολύ όμορφα έχοντας την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα σε μία υπέροχη καφετέρια της γειτονιάς του Κεραμεικού. Πού να ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία μας έξοδος!!!

Την Τρίτη βγήκε η απόφαση: «κλείνουν τα σχολεία, μένουμε σπίτι!»

*Η επίσκεψη στο θέατρο καθώς και το ίδιο το κείμενο γράφτηκαν λίγο πριν ξεκινήσουν τα περιοριστικά μέτρα εξαιτίας της πανδημίας.

 

Photo Credits κεντρικής φωτoγραφίας: @StudioKominis

Photo Credits εσωτερικής φωτoγραφίας: ActionAid