Τον προηγούμενο μήνα, νέα στοιχεία ήρθαν στη δημοσιότητα, που δείχνουν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους εξαιτίας ακραίων καιρικών φαινομένων εκτοξεύτηκε το 2019 στα 23,9 εκατομμύρια. Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι άνδρες που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τέτοιες καταστροφές και γι’ αυτό έφυγαν από τα σπίτια τους πρέπει να προστατεύονται από τις αρχές.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι απλά μέρος μιας στατιστικής, έχουν πρόσωπο. Είναι η 50χρονη Marta Chilumguame από τη Μοζαμβίκη, που τώρα ζει σε μια καλύβα στο Ndedja, έναν καταυλισμό για τους πλημμυροπαθείς που δημιουργήθηκε στην περιοχή μετά τον κυκλώνα Ιντάι. Η καταιγίδα κατέστρεψε τα πάντα και σκότωσε πολλούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και τον οκτάχρονο γιο και τον σύζυγο της Marta. «Τώρα είμαι μόνη. Όλα είναι πιο δύσκολα. Δεν έχουμε χρήματα, ούτε τρόφιμα. Δεν μου φτάνουν για να φροντίσω τα παιδιά.» Η Marta μένει με τα 6 παιδιά της, 2 εγγόνια και τον ανιψιό της και η καθημερινότητά τους είναι τρομακτική. «Μερικές φορές τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο με άδειο στομάχι. Τρώμε μόνο δύο φορές την ημέρα, ίσως και λιγότερο. Μοιράζω ό,τι φαγητό έχω στα παιδιά και πίνουν και νερό,» εξηγεί.
Τα σχεδόν 24 εκατομμύρια των εκτοπισμένων αφορούν μόνο όσους αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν αλλού μέσα στη χώρα τους και όχι αυτούς που κατέφυγαν σε άλλη χώρα εξαιτίας των ακραίων καιρικών φαινομένων. Επίσης, ο αριθμός τους αυξήθηκε 48% σε σχέση με το 2018, γεγονός που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό.
Όταν οι καταστροφές και οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, οι πιο ευάλωτοι υφίστανται σχεδόν πάντα τις χειρότερες επιπτώσεις. Άνθρωποι σαν τη Marta που χάνουν τη γη τους και το εισόδημά τους και πρέπει να ξαναστήσουν τη ζωή τους από την αρχή, καταλήγουν να βρίσκουν ευκαιριακές δουλειές και να είναι οι πρώτοι που θα χάσουν τη δουλειά τους στην επόμενη κρίση.
Η πανδημία που βιώνουμε δείχνει ότι οι παγκόσμιες κρίσεις χρειάζονται παγκόσμια συνεργασία και προσήλωση σε έναν κοινό στόχο. Με τον ίδιο τρόπο που τα συστήματά μας και οι κοινότητές μας πρέπει να προστατεύονται και να στηρίζονται ώστε να αντέχουν στις υγειονομικές κρίσεις, πρέπει να στηρίζονται και να προστατεύονται για να μην καταστρέφονται από τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Και όπως πρέπει να φροντίζουμε τους πιο ευάλωτους σε μια πανδημία ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τον ιό, έτσι πρέπει να διαφυλάσσουμε τους πιο ευάλωτους στην κλιματική κρίση από τα ακραία καιρικά φαινόμενα και τις επιπτώσεις τους.
Οι κυβερνήσεις πρέπει να εφαρμόζουν κοινωνική πολιτική που να προστατεύει τους ανθρώπους που εκτοπίζονται από τα ακραία καιρικά φαινόμενα ώστε να έχουν αρκετή τροφή, στέγη, προστασία και πρόσβαση στην εκπαίδευση μετά την καταστροφή. Ταυτόχρονα, προγραμματίζοντας για το μέλλον θα πρέπει να στηρίζουν τους αγρότες και τις αγρότισσες και τις κοινότητές τους, ώστε να αντέχουν και να μπορούν να ανταποκριθούν στα ακραία καιρικά φαινόμενα που φέρνει η κλιματική κρίση.