Πρώτη φορά εθελόντρια

Tη Δευτέρα 5/7/2021 ξεκίνησε για μένα μια σύντομη και αξέχαστη περιπέτεια. Την αποκαλώ περιπέτεια, γιατί όλα ήταν πρωτόγνωρα, καινούργια, με μια δόση αδρεναλίνης και ανεξήγητης έντασης. Ήταν η μέρα που ξεκίνησα ως εθελόντρια στο καλοκαιρινό πρόγραμμα του Κέντρου της ActionAid στην Αθήνα.

Είχα πολύ άγχος για την πρώτη μέρα. Ανυπομονούσα ταυτόχρονα. Ήμουν σίγουρη ότι θα μου άρεσε και ότι θα είχε τις δυσκολίες του από τη στιγμή που είχα να κάνω με μικρά παιδιά και ήμουν υπεύθυνη για εκείνα. Όντως, όπως το περίμενα, τα παιδιά είχαν όρεξη και ήταν φιλικά μαζί μου. Πολύ γρήγορα, σχεδόν αμέσως, χωρίς κανένα δισταγμό ανοίχτηκαν και έδειξαν σε όλους μας ποια είναι χωρίς καμία ντροπή. Τα μάθαμε πολύ γρήγορα και τα λατρέψαμε. Ακόμα και όταν υπήρχαν εντάσεις μεταξύ τους. Παρά τις μικρο-δυσκολίες, μόλις τελείωνε η μια μέρα ήθελα αμέσως να έρθει το επόμενο πρωί.

Μαζί τους καθημερινά για δύο εβδομάδες, μαζί με την υπόλοιπη ομάδα του Κέντρου συνόδευα κορίτσια κι αγόρια. Η αποστολή μας ήταν να τα γνωρίσουμε, να τα καθοδηγούμε και να συμμετέχουμε στις δράσεις του προγράμματος, από τη ζωγραφική και την εξερεύνηση του Λόφου, μέχρι το εργαστήριο επινόησης ιστοριών και το ελεύθερο παιχνίδι. Αλλά κυρίως η αποστολή μας ήταν να γίνουμε κι εμείς παιδιά για το διάστημα αυτό.

Ως απόφοιτη λυκείου, δε θεωρούμαι ακριβώς παιδί, αλλά ούτε και ενήλικη.

Σχεδόν πάντα ήμουν η μικρότερη στην ομάδα. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά. Σε μια περίοδο αρκετά πιεσμένη και αγχωτική για εμένα, τα παιδιά με αυτά που μου έλεγαν με βοήθησαν να θυμηθώ την ουσία στα αληθινά πράγματα. Με βοήθησαν. Το κατάλαβα αμέσως όταν, ενώ ζωγράφιζαν και εγώ σκεφτόμουν διάφορα, μου έδειχναν τις ζωγραφιές τους και όλα έμοιαζαν πιο απλά, όμορφα και παιδικά στο τέλος της ημέρας.

Είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου και είμαι σίγουρη πως όποιος-α έχει υπάρξει δίπλα σε παιδιά μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Και πώς να μην μου άλλαζαν την καθημερινότητα όταν ακούγοντας το «κυρία Μαίρη» συνέχιζε μια οποιαδήποτε κουβέντα που θα τα έκανε ή παρά πολύ χαρούμενα ή αρκετά αναστατωμένα και έτσι θα περίμεναν από εμένα να ακούσουν είτε ένα «Μπράβο» ή «Ουάου» είτε μια καθησυχαστική πρόταση ή μια λύση στο όποιο πρόβλημά τους.

Δεν θα άλλαζα τίποτα και δε θα έκανα τίποτα διαφορετικό. Όλα τους υπέροχα μικρά πλάσματα που κάθε μέρα - και το εννοώ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ - που τα έβλεπα ευχόμουν από μέσα μου όταν μεγαλώσουν να γίνουν ακόμα καλύτεροι και σωστοί άνθρωποι, αλλά πάνω απ’ όλα να είναι πάντα ευτυχισμένοι. Ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα κάνω ακριβώς ό,τι έκανα και φέτος.

Ήμουν τυχερή που, εκτός από τους καταπληκτικούς εθελοντές, γνώρισα και την Ελένη, η οποία κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό ήταν εκεί δίπλα σε εμένα, στους εθελοντές και κυρίως στα παιδιά. Η Ελένη, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια και δυναμισμό. Πρότυπο αν με ρωτάτε! Όλοι όσοι πέρασαν τον δρόμο μαζί μας ήταν υπέροχοι. Μικροί και μεγάλοι. Το ευχαριστώ και το ανυπομονώ είναι λέξεις που νιώθω προς το Κέντρο που με ξέρει με εμπιστεύεται, όπως ακριβώς το ξέρω και το εμπιστεύομαι και εγώ. Ελπίζω του χρόνου να είμαι πάλι στο summer camp!