Φέτος, για ένα ακόμα καλοκαίρι, μαζευτήκαμε παιδιά, εθελοντές, και το υπέροχο προσωπικό της ActionAid με έναν κοινό σκοπό: να δημιουργήσουμε ένα αξέχαστο summer camp. Για πρώτη φορά, συμμετείχα και ‘γω σε αυτό το σπουδαίο έργο, που με τον καιρό μου απέδειξε πως μία δεμένη ομάδα, σφυρηλατημένη με τις απαραίτητες αξίες, και μια μεγάλη δόση κέφι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Λόγω μιας προσωπικής μου περιπέτειας, η οποία κατέληξε στο να σπάσω τον αστράγαλό μου, έχασα τις πρώτες μέρες του camp, για τις οποίες τόσο ανυπομονούσα. Την Πέμπτη 22/07 ξεκίνησα να συμμετέχω και εγώ ενεργά σε αυτή την όμορφη περιπέτεια. Συναντήθηκα με την υπόλοιπη ομάδα των συντελεστών στο πάρκο Ακαδημίας Πλάτωνος. Έχοντας μεγαλώσει στον Κολωνό κι επισκεφτεί το εν λόγω πάρκο αμέτρητες φορές, ήταν υπέροχο πώς τα δέντρα τη μέρα αυτή έμοιαζαν πιο όμορφα, ο αέρας πιο αναζωογονητικός και τα χρώματα πιο ζωντανά. Από μακριά ακούγονταν γέλια και χαρούμενες φωνές, ενώ πλησιάζοντας διέκρινα τους εθελοντές που μοίραζαν μπισκότα και χυμούς σε μια σειρά από παιδιά. Στάθηκα μπροστά, άφησα τις πατερίτσες στην άκρη, και, προτού προλάβω να συστηθώ, ένας κύκλος από γλυκές φυσιογνωμίες δημιουργήθηκε γύρω μου. Τους συστήθηκα κι απολογήθηκα που δεν μπόρεσα να είμαι εξαρχής μαζί τους. Με αυθόρμητη κατανόηση, ένα-ένα τα παιδιά μου ευχήθηκαν περαστικά και με καλωσόρισαν στην παρέα τους.
Τις επόμενες μέρες, με εντυπωσίασε η δημιουργικότητα, η φαντασία κι η διάθεση για βοήθεια των μικρών μας φίλων. Οι εικαστικές δραστηριότητες ήταν πολύ οργανωμένες κι ενδιαφέρουσες∙ φτιάξαμε ο καθένας τη δικιά του φιγούρα-σκιών, ζωγραφίσαμε την ιδανική μας γειτονιά, ανταλλάξαμε μια σημαντική για μας στιγμή στον Κολωνό, κι απονείμαμε φανταστικά πανό-βραβεία σε ανθρώπους ή ιδέες που νιώθαμε πως πρέπει να τιμήσουμε. Από τη φιγούρα του πράσινου κι άγριου Κορονοϊού, σε μια πόλη χωρίς βία και διακρίσεις, και από το άγαλμα του παιχνιδιού, στο άγαλμα των παιδιών που μάχονται στις δύσκολες στιγμές θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους για τα υψηλότερα ιδανικά. Οι ιδέες τους ήταν γεμάτες αθωότητα και καλοσύνη.
Στον λόφο του Κολωνού, το δεύτερο σημείο συγκέντρωσης της παρέας μας, ένα διαφορετικό σύνολο δραστηριοτήτων κι ελεύθερου παιχνιδιού ξετυλιγόταν, με γρίφους, κυνήγι θησαυρού, βόλεϊ, μήλα, και το κορυφαίο μπουγέλο της τελευταίας μέρας. Εκεί, αν και δεν μπορούσα να συμμετέχω τρέχοντας μαζί τους, τα παιδιά έρχονταν σε μένα για να πάρουν μια ανάσα από το παιχνίδι ή όταν ήθελαν να συζητήσουμε κάτι. Ακόμα και στα πιο ανταγωνιστικά παιχνίδια, έπαιζαν πάντα με όριο την ασφάλεια των συμπαιχτών τους και φρόντιζαν να νιώθουν όλοι μέρος της ομάδας. Ακόμα κι αν υπήρξαν κάποιες μικρο-παρεξηγήσεις, γρήγορα λύνονταν και, με την αγάπη που έδειχνε το προσωπικό της ActionAid και ‘μεις σαν εμψυχωτές, μπορώ να πω με ασφάλεια πως κανένα παιδί δεν ένιωσε πως δεν ανήκει στην αγκαλιά μας.
Όσο ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα προς το τέλος, ένιωθα ήδη νοσταλγία και δεν μπορούσα να δεχτώ πως δεν θα δω τα λατρεμένα αυτά πλασματάκια την επόμενη μέρα. Ταυτόχρονα, όμως, από τότε μέχρι σήμερα κατακλύζομαι από ευγνωμοσύνη στη σκέψη του summer camp. Ήταν τιμή μου να ανήκω σε μια τόσο όμορφη ομάδα και δεν μπορώ να ευχαριστήσω αρκετά τους υπεύθυνους του οργανισμού για την επιτυχημένη προσπάθειά τους να ζήσουμε όλοι αξέχαστες στιγμές αλλά και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν. Τους θυμάμαι όλους με πολύ αγάπη, την Ελένη, τη Μυρσίνη, τη Μάχη, κι εύχομαι να τους μοιάσω στο μεράκι και τη θετικότητά τους. Ραντεβού στην επόμενη δράση!