Από την Αθήνα έως την Κολομβία καμία μόνη

Μαρία Οντέτα Νετζίπι - Climate Justice Intern

Η παγκόσμια πανδημία Covid-19, ήταν το καίριο σημείο που προκάλεσε έκρηξη της βίας κατά των γυναικών και μια ολοκληρωτική επίθεση στα δικαιώματά τους.

Στην περίοδο της πανδημίας είδαμε οι τυφλές επιθέσεις εναντίον των γυναικών και των δικαιωμάτων τους να πληθαίνουν ανησυχητικά. Η ενδοοικογενειακή βία σε κατάσταση εγκλεισμού έχει μετατρέψει το σπίτι σε μια φυλακή για εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο, όπου παιδιά και γυναίκες αναγκάζονται να ζουν με τον κακοποιητή τους σε συνθήκες συνεχούς φόβου και τρομοκρατίας. Οι συνθήκες εγκλεισμού - ο περιορισμός, η οικονομική ανασφάλεια, ο φόβος για τον ιό, η κατά περιπτώσεις αύξηση της κατανάλωσης αλκοόλ – πρόσφεραν το καταλληλότερο έδαφος για να ανθίσει έμφυλη κακοποίηση.

Κατά τη διάρκεια του lockdown η χρήση του διαδικτύου υπήρξε παγκοσμίως κοινός τόπος για όλων των ειδών τις συνδιαλλαγές και δραστηριότητες. Μέσα σ’ αυτή την περίοδο είδαμε την εξάπλωση του εκδικητικού πορνό. Η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες στις οποίες ξεκίνησε η σχετική συζήτηση εν μέσω της πανδημίας αναδεικνύοντας τα νομοθετικά κενά και την περιορισμένη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας πάνω στο θέμα παρά τον διαδεδομένο του χαρακτήρα.

Το αδίκημα της εκδικητικής πορνογραφίας, της σεξουαλικής κακοποίησης μέσω διαδικτύου , ήρθε στην επιφάνεια στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο με τις μαζικές αντιδράσεις κατά μίας ιστοσελίδας όπου οι χρήστες - δράστες αντάλλαζαν προσωπικά αρχεία κοριτσιών και γυναικών, διαρρέοντάς τα δημόσια, χωρίς τη συναίνεσή τους. Η πλατφόρμα που χρησιμοποιούσαν είναι διαδικτυακός ιστότοπος παγκόσμιας εμβέλειας που διακινούνταν προσωπικό υλικό κυρίως γυναικών, αλλά και λοατκι+ ατόμων, ακόμα και ανηλίκων. Το υλικό ήταν αντικείμενο συνδιαλλαγής και σχολιασμού από χιλιάδες ανώνυμους χρήστες-δράστες.

Σε μια εποχή που η  ψηφιακή σεξουαλική κακοποίηση είναι κεντρικό στοιχείο της ενδοοικογενειακής βίας, καθώς οι οικείοι σύντροφοι απειλούν να μοιραστούν προσωπικό υλικό χωρίς τη συγκατάθεση των θυμάτων, στη χώρα μας το νομοθετικό πλαίσιο εξισώνει την παράνομη διακίνηση προσωπικών φωτογραφιών με το διαμοιρασμό του Ε9.

Στο Περού, από την αρχή της πανδημίας και του εγκλεισμού εκατοντάδες κορίτσια και γυναίκες αγνοούντα ενώ υπάρχουν φόβοι ότι είναι ήδη νεκρές. Στην Ιταλία οι κλήσεις στον εθνικό αριθμό για την καταπολέμηση της βίας αυξήθηκαν κατά 73% στο πρώτο lockdown. Στο Μεξικό οι τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας δέχτηκαν έναν πρωτοφανή αριθμό κλήσεων, ενώ ο αριθμός των γυναικών που αναζητούσε καταφύγιο τετραπλασιάστηκε. Στις ΗΠΑ ο αριθμός των κλήσεων στη γραμμή του Εθνικού Δικτύου Βιασμού, Κακοποίησης και Αιμομιξίας καταγράφηκε ως ο υψηλότερος στα 26 χρόνια ύπαρξής του. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σημειώνει ότι η κρίση του Covid-19 έχει επιδεινώσει την έλλειψη πρόσβασης σε υπηρεσίες για τις μετανάστριες, τις μαύρες και τις Ασιάτισσές καθώς και για όλες εκείνες τις γυναίκες που ανήκουν σε εθνοτικές μειονοτικές ομάδες. Ενώ, πληροφορίες του Al Jazeera κάνουν λόγο για 606 κορίτσια και 309 γυναίκες που εξαφανίστηκαν μεταξύ Μαρτίου και Απριλίου του 2020. Μόλις πριν από λίγες μέρες μάθαμε την απόγνωση μιας 17χρονης κοπέλας στην Κολομβία που έδωσε τέλος στη ζωή της αδυνατώντας να διαχειριστεί το τραύμα του βιασμού της από τέσσερις άντρες της αστυνομίας, που αφού την ξυλοκόπησαν τη βίασαν ομαδικά.

Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι τα συνεχή lockdown, αλλά αυτό που η πανδημία και τα παρελκόμενά της έφεραν ξανά στην επιφάνεια· η πατριαρχία ζει και βασιλεύει. Ένα νοσηρό σύστημα που θα επανέρχεται συνεχώς με όλο και χειρότερες μορφές, καθώς ποτέ δεν έχει αποδομηθεί πραγματικά. Αυτή η σκαιή και αθεράπευτη μέχρι στιγμής επιδημία θα επιστρέφει πάντα με εκδικητικό μένος όταν οι συνθήκες και εμείς το επιτρέπουμε.