Η Παλαιστίνη αργοπεθαίνει σε μέρες αγάπης

Μαρία Μουρτζάκη -Υπεύθυνη Έρευνας και Θεσμικής Πίεσης

Το βράδυ της Ανάστασης περπατούσα στο δρόμο προς το σπίτι, όταν έσκασε δίπλα μου από το πουθενά μία κροτίδα. Ευτυχώς δεν έπαθα κάτι κακό, αλλά σίγουρα τρόμαξα. Φαντάσου να περπατάς ήρεμος και ξαφνικά να αισθάνεσαι ότι απειλείσαι και πρέπει να προστατευτείς. Ο φόβος και το ξάφνιασμα είναι οι πρώτες αντιδράσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που κινδυνεύουν και δεν προλαβαίνουν ούτε να φοβηθούν ούτε να ξαφνιαστούν. Αυτό συμβαίνει από τις 30 Μαρτίου κι έπειτα στη Γάζα με αφορμή την επέτειο για την Ημέρα της Γης στην Παλαιστίνη.

 

Άμαχος πληθυσμός στο στόχαστρο

Η Ημέρα Γης αποτελεί μέρα μνήμης και αντίστασης για τα γεγονότα του 1976. Εκείνη τη χρονιά η Ισραηλινή Κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα έπαιρνε μεγάλα τμήματα γης από Άραβες πολίτες για να τα χρησιμοποιήσει. Η ανακοίνωση προκάλεσε γενικές απεργίες, αντιδράσεις και συγκρούσεις με τον ισραηλινό στρατό και την αστυνομία σε αραβικές πόλεις. Έξι Άραβες πολίτες σκοτώθηκαν, περίπου εκατό τραυματίστηκαν και χιλιάδες συνελήφθησαν. Έκτοτε η ημέρα τιμάται από Παλαιστινίους σε ολόκληρο τον κόσμο για έξι εβδομάδες, δηλαδή μέχρι τις 15 Μαϊου, την ημέρα της Νάκμπα που σημαίνει «καταστροφή» στα αραβικά και ανατρέχει στο 1948 και στο διωγμό των Παλαιστινίων από τη γη τους. Το 2018 συμπληρώνονται 70 χρόνια από τη Νάκμπα. 

Έφυγα για τις διακοπές του Πάσχα γνωρίζοντας ότι στους Αγίους τόπους μόνο ημέρες αγάπης δεν ήταν. Όταν επέστρεψα στο γραφείο και ξεκίνησα να διαβάζω μηνύματα και ειδήσεις, πληροφορήθηκα από συναδέλφους στην Παλαιστίνη ότι μέχρι τις 4 Απριλίου 10 άνθρωποι εκτελέστηκαν και πάνω από 1,300 τραυματίστηκαν καθώς διαδήλωναν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Το μόνο τους όπλο ήταν η φωνή τους. Ήταν από εκείνους που δεν πρόλαβαν ούτε να ξαφνιαστούν ούτε να φοβηθούν μπροστά στην απειλή που παραδόξως είναι διαρκής και ξαφνική ταυτόχρονα. Από αυτή που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά δεν ξέρεις πότε θα σε βρει. Εκείνους τους βρήκε όταν διαδήλωναν για τα δικαιώματά τους ξυπνώντας τον υπόλοιπο κόσμο από το λήθαργο των διακοπών. Πόσες παραβιάσεις δικαιωμάτων συμβαίνουν στον κόσμο όσο εμείς έχουμε στραμμένο το βλέμμα αλλού! Ανάμεσα στους τραυματίες βρέθηκαν περισσότερα από 150 παιδιά και ανάμεσα στους νεκρούς ήταν κάποιοι δημοσιογράφοι. 

Η διεθνής κοινότητα χαμένη μέσα στις εξελίξεις

Οι συγκρούσεις συνεχίζονται με την ισραηλινή πλευρά να μιλά για εξέγερση και τους διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών να ζητούν ανεξάρτητες έρευνες και προστασία των αμάχων, όπως κάνουν πάντα. Ο κόσμος, όμως, συνεχίζει να συλλαμβάνεται. Η δεκαεξάχρονη Αχέντ Ταμίμι, η οποία καταδικάστηκε σε οκτώ μήνες φυλάκισης επειδή χαστούκισε έναν ισραηλινό στρατιώτη, αποτελεί μία από τους 6,000 Παλαιστινίους που βρίσκονται σε ισραηλινές φυλακές και τιμώνται κατά την ημέρα των Παλαιστινίων κρατουμένων στις 17 Απριλίου. 

Φαίνεται πως μέχρι τη Νάκμπα η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Είναι αλήθεια πως τα μέτωπα είναι πολλά και η ταχύτητα των εξελίξεων μεγάλη. Από τη Συρία στην Υεμένη, από την Υεμένη στη Γάζα και σε τόσα άλλα μέρη του κόσμου υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: η ανάγκη προστασίας του ανθρώπου από όσους χρησιμοποιούν βία εναντίον τους με σκοπό να παράσχει δήθεν προστασία από έναν αόρατο εχθρό. Τίποτα δε θα αλλάξει όσο η διεθνής κοινότητα αδιαφορεί και όσο δεν αντιλαμβανόμαστε πως η γεωγραφική απόσταση δε μας κρατά μακριά από το πρόβλημα και δεν αποτελεί δικαιολογία για να σωπαίνουμε.