“Tell the world”: όσα οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν να μάθετε

Χαρά Τασόγλου - Επικεφαλής Επικοινωνίας

Δυσκολεύομαι να μιλήσω για την Παλαιστίνη. Με τον ίδιο τρόπο που δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για όσα πολύ δικά μας μας πονάνε περισσότερο και έτσι τα καταχωνιάζουμε. Και αμέσως μετά σκέφτομαι ότι επί μια εβδομάδα το μόνο που μας ζήτησαν οι αξιοθαύμαστοι Παλαιστίνιοι που γνωρίσαμε, ήταν “tell the world”, δηλαδή να μιλήσουμε στον κόσμο. Και είναι πολλά και πέρα από κάθε φαντασία όσα έχουμε να πούμε. Όσα είδαμε και ζήσαμε φιλοξενούμενοι από 10 οικογένειες Παλαιστινίων μαζί με 20 εθελοντές και Αναδόχους της ActionAid Ελλάς τον Μάιο, στη Δυτική Όχθη της Κατεχόμενης Παλαιστίνης.

Η οικογένεια που φιλοξενούσε εμένα και την Ευαγγελία, εθελόντρια και Ανάδοχο Παιδιού στην ActionAid, είχε έξι παιδιά και μας υποδέχθηκε,τις δυο άγνωστες Ελληνίδες με τη χαρά και τη φροντίδα που δέχεσαι έναν παλιό φίλο. Ένα δωμάτιο του σπιτιού άδειασε για να κοιμηθεί η αφεντιά μας και τα απογεύματα μας περίμεναν με ανοιγμένα άλμπουμ με οικογενειακές φωτογραφίες.

Χεβρώνα: Mια πόλη φάντασμα

Ζουν στη Χεβρώνα, μια πόλη χωρισμένη σε ζώνες ισραηλινού και παλαιστινιακού ελέγχου. Μια πόλη που «για λόγους ασφαλείας» έχει δρόμους που απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν οι Παλαιστίνιοι πεζοί, δρόμους που απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν οι Παλαιστίνιοι είτε πεζοί είτε με αυτοκίνητο, αλλά υπάρχουν σπίτια Παλαιστινίων κι έτσι οι κάτοικοί τους μπαίνουν στα σπίτια τους από τις ταράτσες. Μια πόλη που όπως είπε ο Πάνος, εθελοντής και Ανάδοχος, η αδικία είναι τόσο έντονη που νιώθεις ότι για να κάνεις ένα βήμα πρέπει να την παραμερίσεις. Μια πόλη γεμάτη παράνομους ισραηλινούς εποικισμούς. Μια πόλη όπου νιώθεις ότι δεν υπάρχει αρκετός αέρας για να αναπνεύσεις. Μια πόλη που το ωραιότερο κομμάτι της, που θα έπρεπε να είναι προστατευόμενο από την Unesco είναι αποκλεισμένο για τους Παλαιστινίους από το Ισραήλ και αργοσαπίζει. Μια πόλη που, όπως ολόκληρη η Παλαιστίνη, σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος σε έναν άλλο.

Το σπίτι μας βρίσκεται πάνω σε ένα κεντρικό δρόμο της Χεβρώνας. Στον δρόμο που περνά ακριβώς μπροστά από την πόρτα μας απαγορεύεται να κυκλοφορήσουν Παλαιστίνιοι με αυτοκίνητο. Είναι αποκλεισμένος για την κυκλοφορία των settlers που ζουν στον παράνομο(όπως όλοι οι ισραηλινοί εποικισμοί σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης)  ισραηλινό εποικισμό στα 200 μέτρα από το σπίτι μας.

Κάθε βράδυ ο Άριφ, ο πατέρας, αφήνει το αυτοκίνητο στο κοντινότερο επιτρεπόμενο σημείο και περπατάμε για 15 λεπτά αμίλητοι περνώντας οπλισμένους ισραηλινούς στρατιώτες και πολύ κοντά από τον παράνομο εποικισμό για να φτάσουμε στην είσοδο του σπιτιού μας.

Η οικογένειά μας

Ο γλυκύτατος Άριφ ήταν δέκα χρονών όταν ξυλοκοπήθηκε άγρια για πρώτη φορά από Ισραηλινούς έποικους.  Ήταν δεκατεσσάρων, όταν έφαγε την πρώτη σφαίρα από Ισραηλινούς στρατιώτες. Και στα δεκαπέντε του, μπήκε για πρώτη φορά φυλακή.

Σήμερα, βλέπει την ιστορία να επαναλαμβάνεται, με θύματα τα παιδιά του.

 

Γιατί; Στην Παλαιστίνη μαθαίνεις να μην ρωτάς γιατί. Δεν υπάρχει απάντηση. Εκτός αν θεωρούμε απάντηση το αποστομωτικό «για λόγους ασφαλείας». Το οποίο χρησιμοποιείται για να απαντήσει σε κατεδαφίσεις σπιτιών, ανελευθερία μετακίνησης, άρνηση αδειών ανοικοδόμησης, συλλήψεις ακόμα και μικρών παιδιών, φυλακίσεις χωρίς κατηγορητήριο, βασανισμούς.

 

Σήμερα,ο Άριφ, εκτός από την πρωινή του δουλειά, είναι και εθελοντής στην ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Btselem. Κυκλοφορεί με μία κάμερα με την οποία καταγράφει παραβιάσεις ισραηλινών και ανεβάζει τα βίντεο στο youtube της Btselem. Όταν τον ρώτησα ποιό είναι το σκληρότερο πράγμα που έχει τραβήξει με την κάμερά του μου απάντησε: «Η δολοφονία ενός 16χρονου Παλαιστινίου την ημέρα των γενεθλίων του.Τράβηξα τα πάντα από την ταράτσα μας. Ο μικρός σπίτι του κρατώντας την τούρτα των γενεθλίων του. Στο δρόμο μιλούσε με έναν ισραηλινό στρατιώτη που βρισκόταν στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένας άλλος ισραηλινός στρατιώτης είδε από μακριά την κουβέντα και του φάνηκε ότι υπήρχε ένταση...πυροβόλησε εν ψυχρώ και το παιδί πέθανε επί τόπου.»

Όταν ρώτησα τον Άριφ σε τι ελπίζει η απάντηση δεν ήταν μια ανεξάρτητη Παλαιστίνη ή κάτι παρόμοιο. Με κοίταξε έκπληκτος και μου απάντησε «Ονειρεύομαι μία ήσυχη ζωή, όπως κάθε πατέρας. Να έχω μία ασφαλή ζωή για τα παιδιά μου κι εμένα. Έβλεπα τον Ισραηλινό στρατό  να ξυλοκοπά τα παιδιά μου... κι εγώ δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα.»

Είδα καθαρά πόσο δύσκολη ήταν η ευχή του το δεύτερο βράδυ στο σπίτι: Ήμασταν μαζεμένοι στην ταράτσα σε στιγμές οικογενειακής ευτυχίας που δεν μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν στα Κατεχόμενα. Και πράγματι δεν κράτησαν πολύ. Ένα παιδί ανέβηκε τα σκαλιά τρέχοντας και μίλησε στον πατέρα. Ο Άριφ μας φώναξε «ελάτε» και τον ακολουθήσαμε τρέχοντας στο δρόμο. Οπλισμένοι Ισραηλινοί στρατιώτες είχαν αρπάξει τον Μπαρό, τον 12χρονο γιο του, από το δρόμο όπου έπαιζε ακριβώς μπροστά από το σπίτι του και τον είχαν ήδη βάλει μέσα σε ένα στρατιωτικό τζιπ.

 

Τον κατηγορούσαν ότι πέταξε πέτρα στο όχημα. Δαβίδ και Γολιάθ. Ο Άριφ τους παρακαλούσε να τον αφήσουν. Αυτή τη φορά τον άφησαν. Πόσες φορές θα συμβεί, όμως, αυτό σε εξίσου αθώους Μπαρό; Πόσες είναι αρκετές;

“Τell the world”

Δυο μέρες μετά άκουσα ξανά το “tell the world”. Αυτή τη φορά από τον Σαουάλμεν, τον πατέρα ενός νεκρού 14χρονου αγοριού, του Γιούσεφ.

Δολοφονήθηκε τον Μάρτιο εν ψυχρώ από Ισραηλινούς στρατιώτες, γιατί τόλμησε να περάσει το τείχος, που βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων από το σπίτι του για να μαζέψει χόρτα. Ένα τείχος συνολικά 710 χιλιομέτρων που το Διεθνές Δικαστήριο έχει κρίνει παράνομο και που οι Ισραηλινοί συνεχίζουν να χτίζουν γύρω από τις περιοχές των Παλαιστινίων.

Για τη δολοφονία του Γιούσεφ δεν έχει λογοδοτήσει κανείς, όπως μας εξήγησε ο πατέρας του «Το παιδί μου δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο που δολοφονείται από Ισραηλινούς. Το παιδί μου ήταν άνθρωπος με σάρκα και οστά, όπως είναι και ένα Ισραηλινό παιδί. Αν σκοτωθεί ένας Ισραηλινός, όλος ο κόσμος θα ξεσηκωθεί. Είναι ικανοί να σκοτώσουν χιλιάδες παιδιά μόνο για εκδίκηση. Σε τι διαφέρουν αυτά τα δύο παιδιά;».

Η συνέχεια

Ο πατέρας αποδείχθηκε πικρά προφητικός. Λίγες εβδομάδες μετά την ημέρα της συνάντησή μας 3 νεαροί Ισραηλινοί βρέθηκαν νεκροί στη Δυτική Όχθη. Χωρίς να είναι τότε γνωστό ποιοι ήταν οι δράστες ή το κίνητρο της δολοφονίας τους, το Ισραήλ απάντησε εξαπολύοντας στις 8 Ιουλίου την επιχείρηση «Προστατευτική Αιχμή».

Επί 50 μέρες βομβάρδιζε εντατικά από αέρος, ξηράς και θαλάσσης, τη Λωρίδα της Γάζας, στην Παλαιστίνη δολοφονώντας 2.158 Παλαιστινίους. Ανάμεσά τους, 506 παιδιά και 260 γυναίκες.

 

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους, χωρίς πρόσβαση σε φαγητό, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα ή φάρμακα. Το Αύγουστο του 2014, το Ισραήλ ανακοίνωσε ότι θα θέσει υπό τον έλεγχό του άλλα 1.000 στρέμματα στη Δυτική Όχθη. Είναι η μεγαλύτερη επεκτατική κίνηση που έχει ανακοινώσει τα τελευταία 30 χρόνια.

Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς; Σίγουρα αυτό που μας ζήτησαν. Μιλάμε στον κόσμο για το τι αλήθεια συμβαίνει εκεί.

Και τί άλλο; Βοηθάμε όπως μπορούμε. Όπως με το Πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού της ActionAid Ελλάς. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που ξεκίνησε Πρόγραμμα Αναδοχής παιδιών από την Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Δες τι μπορούμε να πετύχουμε μαζί και γίνε Ανάδοχος Παιδιού σήμερα. 1500 παιδιά από την Κατεχόμενη Παλαιστίνη περιμένουν την Αναδοχή σου.

Photo Credits:

Aμβρόσιος Καρδάρης/Aμβρόσιος Καρδάρης/Kωνσταντίνα Παπαδημητρίου/Kωνσταντίνα Παπαδημητρίου/Λεωνίδας Πανονίδης/Πάνος Σινανίδης/Αμβρόσιος Καρδάρης/Getty Images/Getty Images