Τραγωδία στη Μεσόγειο: Oύτε δάκρυα, ούτε πολλά λόγια

Γεράσιμος Κουβαράς - Γενικός Διευθυντής

Πάνω από 22.000 οι νεκροί μετανάστες στα νερά της Μεσογείου από το 2000 μέχρι σήμερα. Κι αυτός ο αριθμός είναι ο επίσημος, αυτός που αντιστοιχεί μόνο στα πτώματα που έχουν καταμετρηθεί.

Ανακατεμένες σκέψεις επιπλέουν στο μυαλό μου, σαν ναυαγοί που προσπαθούν να βρουν καταφύγιο σε μια στεριά λογικής. Χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες νεκροί ζωντανεύουν με τη φωνή του Αχμέτ Αβάς, πρόσφυγα από τη Σομαλία:

Σε όποιον ρωτάει:  «δεν θα ήταν καλύτερα να μείνετε σπίτι σας απ’ ότι να πνιγείτε στη θάλασσα;» εγώ απαντώ: «δεν είμαστε ηλίθιοι ούτε τρελοί. Είμαστε απελπισμένοι και καταδιωγμένοι. Να μείνουμε σημαίνει βέβαιο θάνατο, να φύγουμε σημαίνει πιθανό θάνατο. Εσύ τι θα διάλεγες; Ή καλύτερα, εσύ τι θα διάλεγες για τα παιδιά σου;»

Σε όποιον ρωτάει τι ελπίζουν αυτοί οι άνθρωποι στην Ευρώπη, αφού δεν υπάρχει δουλειά ούτε για τους Ευρωπαίους, η απάντηση είναι: «ψάχνουμε σωτηρία, μέλλον, απλά να επιβιώσουμε. Δεν είναι δικό μας σφάλμα που γεννηθήκαμε στη λάθος πλευρά, και κυρίως δεν έχετε μεγαλύτερη αξία εσείς επειδή γεννηθήκατε στη σωστή…»

«Σωστή» πλευρά, σε τι, αναρωτιέμαι Αχμέτ; Στην άρνηση ανάληψης ευθύνης για την παραγωγή εκατομμυρίων μεταναστών και προσφύγων; Εδώ και δεκαετίες, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλοι θεσμοί του αναπτυγμένου κόσμου, φορείς αναπτυξιακών πολιτικών που πρωτίστως εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη, ευθύνονται για το φυσικό ή οικονομικό εκτοπισμό εκατομμυρίων ανθρώπων εξαναγκάζοντάς τους να αφήσουν τα σπίτια τους, αρπάζοντας τη γη τους ή στερώντας τους τα μέσα βιοπορισμού.

 

 

«Σωστή» πλευρά, σε τι; Στο να βομβαρδίζει τη Μέση Ανατολή αφήνοντας πίσω διαλυμένες δομές και κοινωνίες; Στο να εξοπλίζει κυβερνήσεις και καθεστώτα που βασανίζουν και δολοφονούν πολίτες που στερούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα;

Εμείς ζούμε σε αυτή τη «σωστή» πλευρά. Και απολαμβάνουμε εκείνα που εκατομμύρια Αχμέτ στερούνται. Η κατάσταση δεν σηκώνει ούτε δάκρυα ούτε πολλά λόγια. Δεν αξίζει, επίσης, ούτε λεπτό να χάνουμε για να απαντάμε στα παραληρήματα μίσους κάποιων συμπολιτών μας κάτω από τις φωτογραφίες με τα πτώματα των μεταναστών που κατακλύζουν το διαδίκτυο.

Πώς μπορούμε και πρέπει να δράσουμε:

  • Να απαιτήσουμε ριζική αλλαγή στις Ευρωπαϊκές πολιτικές μετανάστευσης, εξωτερικής πολιτικής και διεθνούς ανάπτυξης και απόλυτη συνοχή μεταξύ τους ώστε να δίνουν λύση και όχι να μεγεθύνουν το πρόβλημα. Διάνοιξη ανθρωπιστικού διαδρόμου, τώρα! Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι εχθροί για να υψώνουμε τείχη. Δεν είναι τα σύνορα που χρειάζονται προστασία, αλλά οι ανθρώπινες ζωές!
  • Να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας. Η δική μας αξιοπρέπεια μπροστά στη ζωή και το θάνατό τους, βρίσκεται στην αναγνώριση του δικού τους δικαιώματος στην αξιοπρέπεια. Είναι πολύ αργά, όμως, να το κάνουμε όταν η Οδύσσειά τους έχει φτάσει στο τέλος. Είναι εκεί, στην αρχή, που χρειάζονται πρώτα απ' όλα τη δική μας αλληλεγγύη. Στις δικές τους κοινότητες, στη δική τους γη, στα όνειρα των παιδιών τους για μια καλύτερη ζωή, σε ένα δικαιότερο κόσμο.