Η κουβέρτα της ντροπής

Πόλυ Τσιγκούνη- Εθελόντρια ΑctionAid

Τα νέα είναι «καλά»: οι ανεπτυγμένες χώρες, μετά από πέντε χρόνια, αποφάσισαν να εγκύψουν  με στοργή και ευσπλαχνία στο δράμα των προσφύγων.Θα τους παράσχουν, λέει, ανθρωπιστική βοήθεια και το δικαίωμα να διέλθουν με τα λασπωμένα παπούτσια τους το σαλόνι τους...

Κι εμένα γιατί μου ηχεί ως πλεονασμός αυτό το «ανθρωπιστική» μαζί με το «βοήθεια»; Γιατί μου φαίνεται ότι από το δικαίωμα του να λέγεσαι άνθρωπος πηγάζει και η υποχρέωση να το επιβεβαιώνεις έμπρακτα καθημερινά;

Κι αναρωτιέμαι ακόμα αφελώς πώς και δε σκέφτηκαν να λύσουν το πρόβλημα στη ρίζα του, μεριμνώντας για την επικράτηση της ειρήνης και συνδράμοντας για την αποκατάσταση αυτών των ανθρώπων στον τόπο τους;

Η απάντηση είναι μία και είναι «σοσάκι» σε όλες τις εξετάσεις που έχει δώσει η ανθρωπότητα, όπου «κόβεται» η ανθρωπιά και προβιβάζεται η ύλη. Τα κέρδη από τη διεξαγωγή των πολέμων είναι πολύ πιο σημαντικά από τις δαπάνες για την αποκατάσταση των συνεπειών τους.

Έτσι, με ένα κουτί προμήθειες και μια κουβέρτα οι Μεγάλοι θα διασφαλίσουν τον ήσυχο ύπνο τους τυλιγμένοι στα πουπουλένια τους παπλώματα.

 

Με μια κουβέρτα θα ζεστάνουν και θα αποκοιμίσουν τη συνείδησή τους, νανουρίζοντας παράλληλα την οργή των πολλών.Είναι η ίδια κουβέρτα που θα τυλίξει τα άψυχα κορμάκια, γιατί φαίνεται ότι ο θάνατος ευαισθητοποιεί πιο πολύ από την ίδια τη ζωή.

Είναι η κουβέρτα που θα γίνει κρεβάτι πάνω στο χώμα, τέντα για προστασία από τον ήλιο, υπόστεγο μια βροχερή μέρα, παιχνίδι μια στιγμή ανεμελιάς, μητρική αγκαλιά τη στιγμή της ορφάνιας.

Είναι η ίδια κουβέρτα που έφτιαξαν κάποια παιδικά χεράκια στο Μπαγλαντές, στο Πακιστάν και σε άλλους φορολογικούς παράδεισους των λίγων και κολάσεις των πολλών.

Είναι η κουβέρτα που σκεπάζει τα πόδια μου,όταν ξαπλωμένη στον καναπέ μου παρακολουθώ ειδήσεις τρώγοντας πατατάκια.

Είναι η κουβέρτα που με πνίγει τις νύχτες τυλιγμένη γύρω από το λαιμό μου κι όταν ξυπνώ, δεν είναι πια εκεί.

Είναι η κουβέρτα με την οποία προσπαθούν να ζεσταθούν όσοι αγωνίζονται, αλλά ποτέ δε μοιάζει αρκετή, γιατί όσο την τραβούν από τη μια, τόσο ξεσκεπάζει κάποιο άλλο σημείο του σώματός τους.

Αυτήν τη κουβέρτα θα προσφέρω κι εγώ κοκκινίζοντας από ντροπή που δεν μπορώ να προσφέρω πολλά περισσότερα, που ό,τι και να κάνω μου φαίνεται λίγο.

Κοκκινίζοντας από θυμό που νιώθω πως τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα.

Κοκκινίζοντας από τη θέρμη της ελπίδας ότι είμαστε πολλοί που θα ενώσουμε τις κουβέρτες μας, ότι είμαστε αρκετοί που προσπαθούμε να ζεστάνουμε το διπλανό μας, να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κουβέρτες...

Photo credits:

1. Κelly Perrou/ActionAid

2. Mike Noyes/ActionAid

3. Gerasimos Kouvaras/ActionAid

4. Gerasimos Kouvaras/ActionAid