Είμαι Παλαιστίνια, έχω δει πολλά, αλλά αυτές οι ιστορίες με επηρέασαν πολύ

Lina Abuaisheh - ActionAid Παλαιστίνης

Η Lina Abuaisheh είναι 24 ετών από τη Χεβρώνα της Δυτικής Όχθης στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη. Δουλεύει με την ActionAid Παλαιστίνης στην ομάδα Αναδοχής Παιδιού. Πήγε στη Λέσβο για 3 εβδομάδες για να βοηθήσει στα δύο κέντρα ημέρας της ActionAid για τις γυναίκες και τα μωρά τους στο Καρά Τεπε και τη Μόρια της Λέσβου.

«Υπήρχε ανάγκη για μια αραβόφωνη γυναίκα στη Λέσβο και όταν η ActionAid Ελλάς έστειλε μήνυμα στην ActionAid Παλαιστίνης πολλές από εμάς θέλαμε να πάμε. Ήμουν η τυχερή γιατί το πρόγραμμά μου, μου το επέτρεπε και έτσι ήρθα στην Ελλάδα. Νιώθω πολύ κοντά στους πρόσφυγες, γιατί είμαι Παλαιστίνια και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις το σπίτι σου.» 

Όταν έφτασα στο νησί η κατάσταση ήταν χαοτική

«Όταν πρωτοέφτασα στο νησί, η κατάσταση ήταν χαοτική γιατί άλλαζε κάθε μέρα και έπρεπε να σιγουρευόμαστε ότι δίνουμε στους πρόσφυγες τις σωστές πληροφορίες. Μια μέρα η καταγραφή γίνονταν μόνο στη Μόρια και την επομένη το Καρά Τεπέ γίνονταν επίσης κέντρο καταγραφής.» 

«Έπρεπε, επίσης, να διαχειριζόμαστε το πλήθος. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη. Δεν είχαν το σύστημα προτεραιότητας ακόμα. Οπότε οι άνθρωποι έπρεπε να κάνουν ουρά κυριολεκτικά για μέρες. Οι ουρές ήταν τόσο μεγάλες και η κατάσταση πραγματικά χαοτική. Τα παιδιά τα έκαναν πάνω τους γιατί δεν ήθελαν να αφήσουν την ουρά μόνα τους για να πάνε στην τουαλέτα. Οι άνθρωποι λιποθυμούσαν επειδή έπρεπε να περιμένουν όρθιοι για ώρες. Φοβόντουσαν τόσο πολύ ότι θα έχαναν τη θέση τους στην ουρά. Τώρα, είναι ευτυχώς καλύτερα. Όταν φτάνουν οι πρόσφυγες, παίρνουν ένα χαρτί με έναν αριθμό προτεραιότητας και εμείς, που μιλάμε αραβικά και φαρσί, τους εξηγούμε ότι αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούν τις ανακοινώσεις και μετά να πάνε στην ουρά.» 

«Οι γυναίκες που φτάνουν στα κέντρα ημέρας μας έχουν την ευκαιρία να χαλαρώσουν για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Δεν χρειάζεται να ανησυχούν όλη την ώρα. Μπορούν να θηλάσουν, να αλλάξουν ρούχα και να αλλάξουν τα μωρά τους. Κι επειδή νιώθουν ασφαλείς, μας λένε τις ιστορίες τους.»

«Η ιστορία που με επηρέασε πιο πολύ ήταν μια γυναίκας στο Καρά Τεπέ, που ήταν εκεί με την 25χρονη κόρη της. Ίσως γιατί κι εγώ είμαι σχεδόν 25. Η μητέρα ήταν τόσο ψυχικά τραυματισμένη που δεν  μπορούσε να ολοκληρώσει τις προτάσεις της. Ξεκινούσε και σταματούσε. Ήταν πολύ στεναχωρημένη. Το σπίτι τους κάηκε ολοσχερώς το ίδιο και όλα τους τα υπάρχοντα. Αλλά αυτό που τη στεναχωρούσε περισσότερο ήταν ότι κάηκαν τα πιστοποιητικά της κόρης της. Τα χαρτιά που πιστοποιούσαν ότι είχε σπουδάσει. Ήταν πολύ περήφανη γι αυτό, αλλά τώρα πια δεν μπορούσε να το αποδείξει. Έμειναν στην Τουρκία για μήνες κι έκλαιγαν κάθε βράδυ πριν αποκοιμηθούν. Η γυναίκα επαναλάμβανε συνέχεια πώς ήταν η κόρη της πριν και μετά τον πόλεμο. Πόσο όμορφη ήταν με τέλειο δέρμα και ευτυχισμένη, αλλά τώρα είχε κατάθλιψη. Αυτό που με συγκίνησε ήταν ότι ήθελε να προσφέρει τα πάντα στην κόρη της. Όταν τη ρώτησα αν  μπορούσα να βοηθήσω μου είπε ότι ήθελε να αγοράσει παντελόνι για την κόρη της γιατί είχε περίοδο. Της εξήγησα πού βρίσκεται κοντά ένα κατάστημα ρούχων με καλές τιμές, αλλά μετά κατάλαβα ότι φοβόταν να πάει οπουδήποτε μόνη της. Οπότε προσφέρθηκα να πάμε μαζί. Αγόρασε το πιο όμορφο παντελόνι που βρήκε και εγώ σκεφτόμουν ότι δεν είχα κάνει αρκετά για εκείνη.» 

Πνίγηκαν 60 άνθρωποι προσπαθώντας να φτάσουν στη Λέσβο

«Η πιο σκληρή ημέρα ήταν όταν πνίγηκαν 60 άνθρωποι προσπαθώντας να φτάσουν στη Λέσβο. Οι άνθρωποι που έφταναν στα κέντρα φιλοξενίας είχαν δει το θάνατο με τα ίδια τους τα μάτια. Είχαν παλέψει για την ίδια τους τη ζωή. Έκανε πολύ κρύο και έτρεμαν, κυρίως τα παιδιά. Είχαν μελανιάσει από το κρύο. Άκουσα πολλά κλάματα μωρών όσο ήμουν στη Λέσβο, αλλά αυτά τα κλάματα εκείνη την ημέρα ήταν διαφορετικά. Μπορούσες να το ακούσεις, να το δεις στα προσωπάκια τους και στα μάτια των μητέρων τους. Σαν να γνώριζαν τι συνέβη.» 

«Το να βλέπεις με τα μάτια σου να φτάνουν τα φουσκωτά και τα σαπιοκάραβα είναι πολύ πιο δυνατό από το να το βλέπεις στην τηλεόραση. Είχα προετοιμαστεί πριν έρθω στην Ελλάδα, αλλά όταν το βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια, καταλαβαίνεις το μέγεθος της τραγωδίας. Πώς οι άνθρωποι αναγκάζονται να μπουν σε αυτά τα απαίσια φουσκωτά και να ρισκάρουν τη ζωή τους. Ήταν πάρα πολύ έντονο. Οι διακινητές αναγκάζουν τις οικογένειες να χωριστούν και οι άνθρωποι φτάνουν πολύ φοβισμένοι. Είμαι Παλαιστίνια, έχω δει πολλά, αλλά αυτές οι ιστορίες με επηρέασαν πολύ.» 

«Τα παιδιά από τη Συρία έχουν επηρεαστεί τόσο από τον πόλεμο και αυτό το μακρύ ταξίδι προς την ασφάλεια. Μοιάζουν με παιδιά και συμπεριφέρονται σαν παιδιά, αλλά όταν τους μιλάς, ξαφνιάζεσαι από την ωριμότητά τους και τις μεγάλες και σκληρές λέξεις που χρησιμοποιούν. Μια ομάδα από 10χρονα και 11χρονα μου είπαν την εμπειρία τους από τον πόλεμο. Μου είπαν ότι ολόκληρη η γειτονιά τους, και τα παιδιά, αναγκάστηκαν να παρακολουθήσουν μια εκτέλεση. Μου είπαν πώς ο πόλεμος έχει επηρεάσει την τοπική οικονομία και πώς υπάρχει έλλειψη σε τροφή και οι τιμές των τροφίμων έχουν ανέβει στα ύψη.» 

«Τώρα που έρχεται ο χειμώνας, ανησυχώ πολύ για τους πρόσφυγες. Ό,τι και αν κάνουμε όλοι δεν είναι αρκετό. Η ελληνική κυβέρνηση και η ΕΕ πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Υπάρχει λύση γι αυτή την κρίση. Δεν είναι αδύνατον. Υπάρχει τρόπος να σώσεις αυτές τις ζωές. Με ανησυχεί, αλλά αυτό που με βοηθά εμένα και όλους όσους βοηθούν είναι η χαρά που παίρνεις όταν βοηθάς.» 

Μπορείς να βοηθήσεις κι εσύ:Στήριξε τη δράση μας για τους πρόσφυγες στη Λέσβο σήμερα κιόλας!

 Photo credits(sea): Kelly Perrou/ActionAid