Προκηρύχθηκαν εκλογές…

Άννα Μπότσογλου
Head of Brand and Content

Τελείωσε τη Μεγάλη Τετάρτη το σήριαλ για την ημερομηνία των εκλογών. Σε λιγότερες από τρεις εβδομάδες, θα κληθούμε να σταθούμε μπροστά από την κάλπη και να ρίξουμε αυτό το ταλανισμένο ψηφοδέλτιο.

Περιμένοντας τα νέα, έψαχνα πληροφορίες για την Γκάνα κι έπεσα πάνω στη λίστα των «αποτυχημένων κρατών». Δηλαδή, χώρες όπου η κεντρική κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο σε μεγάλο μέρος της επικράτειάς τους, όπου δεν υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, όπου η διαφθορά και η εγκληματικότητα είναι πολύ διαδεδομένες, όπου υπάρχουν πολλοί πρόσφυγες και μεγάλη μετακίνηση πληθυσμών και όπου υπάρχει κατακόρυφη οικονομική πτώση. Εννοείται ότι το πρώτο που έκανα είναι να κοιτάξω πού βρίσκεται Ελλάδα στη λίστα. Αν δεν είχε αποτύχει το δικό μας κράτος, τότε ποιο είχε;

Η απάντηση με επανέφερε στην πραγματικότητα, ξεπερνώντας έτσι αυτή τη στιγμή ομφαλοσκόπησης. Πρώτη στη λίστα του 2011 είναι, φυσικά, η Σομαλία και ακολουθούν το Τσαντ και το Σουδάν. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 143η θέση στις 171 χώρες με την 171η να είναι η χώρα με τη λιγότερη αστάθεια.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θεωρώ ότι πρέπει να συγκρίνουμε με τα χειρότερα για να νοιώθουμε καλύτερα. Όμως, πάντα είναι καλό να προσπαθείς να κάνεις ένα βήμα πίσω για να δεις τη συνολική εικόνα.

Εκλογές, λοιπόν, στην Κένυα και σε τόσες άλλες χώρες, σημαίνουν βία και θάνατο. Μετά τις εκλογές του 2007, 1200 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 500.000 εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να γλυτώσουν από τη βία.  Στη Βόρεια Κορέα, δε, απλά δεν υπάρχουν. Στο Μπαγκλαντές μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν ταυτότητες και επομένως μπορούσες να ψηφίσεις όσες φορές ήθελες.

Στη Νιγηρία, η τοπική ActionAid αφού συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία μιας κοινωνίας πολιτών που να προστατεύει τη δημοκρατία από τη βία, μετά από βία που ξέσπασε μετεκλογικά, έβγαλε ένα δελτίο Τύπου που ανέφερε ότι «η πολιτική τάξη πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να χαραμίζει τις ζωές των ανθρώπων των οποίων θέλει να ηγηθεί.» Και συνεχίζει αναφέροντας ότι

«οι φτωχοί, οι περιθωριοποιημένοι και οι ευάλωτοι είναι αυτοί που κανονικά θα έπρεπε να προστατεύονται από τους πολιτικούς, αλλά είναι εκείνοι που συχνά υφίστανται τα αποτελέσματα του χάους στη χώρα, των θανάτων και των καταστροφών.»

Ένα αντίστοιχο δελτίο Τύπου από την ActionAid Ουγκάντα σχολιάζει την απόφαση της κυβέρνησης να μοιράσει προεκλογικά 2,7 εκατομμύρια δολάρια σε ορισμένους βουλευτές για να «ελέγξουν κυβερνητικά προγράμματα». «Ξεπερνά κάθε λογική», αναφέρει, «να βλέπεις ηγέτες που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πολιτών να μοιράζονται δημόσια έσοδα, όταν έχουμε ακόμα χιλιάδες ανθρώπους να πεθαίνουν στα νοσοκομεία επειδή δεν έχουμε αρκετά φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό».

Στο ερώτημα, λοιπόν, αν γίναμε Ουγκάντα, η απάντηση είναι μάλλον όχι… ακόμα.