«Θα μείνω σπίτι.» Ίσως από εδώ και πέρα η φράση αυτή να αποκτήσει μια επιπλέον απόχρωση. Ίσως θα ανακαλεί συναισθήματα αναγκαστικού εγκλεισμού, ψυχαναγκασμού, φόβου. «Θα μείνω σπίτι.» Μία επιθυμία για αποσυμπίεση, για περισυλλογή, για ξεκούραση, αποκτά πλέον το αρνητικό πρόσημο του κατ’ οίκον περιορισμού. Και αυτό ίσως μας πνίγει. Κι αν λειτουργήσουμε αντίστροφα; Αν αλλάζαμε το αρνητικό πρόσημο σε θετικό, προτάσσοντας τη συμβολή μας στο κοινό καλό, και γινόμασταν υπεύθυνοι πολίτες μέσω της προσωρινής κοινωνικής… «αδράνειάς» μας;
Στην ActionAid μένουμε σπίτι. Δουλεύουμε από το σπίτι, κάνουμε τηλεδιασκέψεις, ανταλλάσσουμε προβληματισμούς, αστειευόμαστε. Δεν είναι εφικτό για όλους κάτι τέτοιο, αλλά αυτό κάνει ακόμα πιο αναγκαίο να γίνει από όσους μπορούν, ώστε να προφυλαχθούν και όσοι δεν έχουν την πολυτέλεια. Ίσως είναι τώρα η ευκαιρία να δοκιμάσουμε εκείνες τις εξωτικές συνταγές που, γυρνώντας πεινασμένοι από τη δουλειά, δεν είχαμε την υπομονή να κάνουμε, να περιποιηθούμε τα φυτά μας, να παρακολουθήσουμε ένα ενδιαφέρον τηλεοπτικό πρόγραμμα χωρίς να αποκοιμηθούμε, να παίξουμε με τα παιδιά μας.
Μερικές πρώτες… «ActionAidικές» ιδέες για πράγματα που ίσως δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε ως τώρα:
- Γράφω γράμμα στο παιδί της Ανάδοχής μου. Κάθε φορά που λάμβανα τα νέα του άνοιγα ενοχικά τον φάκελο, γνωρίζοντας πόσο θα χαιρόταν αν του έγραφα και υποσχόμουν να το κάνω επιτέλους. Τώρα είναι μια καλή ευκαιρία! Μπορώ να φτιάξω μια κάρτα, να εκτυπώσω κάποια φωτογραφία, να μοιραστώ τα νέα μου με τον μακρινό μου φίλο. Εξάλλου, τώρα παρά ποτέ ο κόσμος φαίνεται εξαιρετικά μικρός…
- Παρακολουθώ το ντοκιμαντέρ του Χρ. Παπακαλιάτη «Ένας Κόσμος». Και μιας που μιλήσαμε για το πόσο αλληλοεπηρεαζόμενα είναι όλα τα μέρη του κόσμου, ευκαιρία να παρακολουθήσω κι αυτό το ντοκιμαντέρ που έχω αποθηκεύσει εδώ και καιρό στα αγαπημένα και δεν έχω καταφέρει να δω. Θα με κάνει ενδεχομένως να δω τα πράγματα με πιο αισιόδοξη διάθεση.
- Κάνω ένα νοερό ταξίδι μέχρι τη Ρουάντα με τα παιδιά μου. Στο site του εκπαιδευτικού τμήματος της ActionAid μπορώ να βρω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και να τα μοιραστώ με τα παιδιά μου. Όπως αυτό το ημερολόγιο από ένα ταξίδι στο χωριό Muko στη Ρουάντα!
Μπορεί οι συνθήκες να μην μας επιτρέπουν να δούμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων, αλλά ίσως μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αντεπεξέλθουμε στις περιστάσεις. Περιμένοντας να επανέλθει η καθημερινότητά μας και να αναζητούμε διακαώς «μια μέρα στο σπίτι»…