Οι χρωματιστές μου Πέμπτες στο Επίκεντρο

Σοφία Ασμάνη - Εθελόντρια στο Επίκεντρο

Αρχές Σεπτέμβρη και βρισκόμενη σε μία μεταβατική φάση (όπως οι περισσότεροι κάθε Σεπτέμβρη) ψάχνω να γεμίσω το πρόγραμμά μου με καινούργια ενδιαφέροντα πράγματα. Ασχολούμουν χρόνια εθελοντικά με δημιουργικές δραστηριότητες και με παράδοση μαθημάτων σε παιδιά ευπαθών κοινωνικών ομάδων και προσφύγων. Έτσι, μία φίλη που ήξερε αυτές μου τις ανησυχίες μου πρότεινε να πάω εθελοντικά στο Επίκεντρο της Actionaid και να βοηθάω στα μαθήματα ελληνικών σε ενήλικες πρόσφυγες και μετανάστες. Ενήλικες;;; Σοκ! Δεν είχε περάσει ποτέ ούτε σαν σκέψη απ’ το μυαλό μου.

Έλεγα ότι αγαπώ να δουλεύω με παιδιά. Όμως, εκεί γνώρισα και την ομορφιά του να διδάσκεις σε ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Γνώρισα το μαγικό κόσμο του να διδάσκεις τη γλώσσα σου σαν ξένη γλώσσα. Γνώρισα ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν ιστορίες της καθημερινότητάς τους και της ζωής τους που διέφεραν πολύ απ’ τη δική μου, ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν να τους εξηγήσω πώς λειτουργεί η ελληνική γλώσσα. Και δε μιλάω μόνο για τους μαθητές, αλλά και για την Αμαλία, η οποία είναι η δασκάλα στο Επίκεντρο.

Η Αμαλία απ’ την πρώτη στιγμή που μπήκα στην τάξη και έτρεμε η φωνή μου καθώς μιλούσα, μου έδειξε τρομερή εμπιστοσύνη και με βοήθησε να ξεκινήσω σιγά σιγά να ανακαλύπτω αυτό το μαγικό ταξίδι και να βρίσκω τα πατήματά μου. Μπορεί να ακούγεται χαζό όπως το γράφω, αλλά για ‘μένα πρόκειται πράγματι για ένα παραμυθένιο ταξίδι.

Περιμένω όλη την εβδομάδα να φτάσει η Πέμπτη για να ξαναπάω στο Επίκεντρο και να δω αυτούς τους ανθρώπους που θα μου χαμογελάσουν με την καρδιά τους, θα πούμε τα νέα μας, θα κάνουμε μάθημα, θα κάνουμε αστεία και όλοι μαζί, μαθητές, δάσκαλοι, εθελοντές θα βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, θα δώσουμε και θα πάρουμε. Κάπως έτσι οι Πέμπτες μου απέκτησαν νόημα, πήραν χρώμα!Κάθε φορά που φεύγω απ’ το μάθημα νιώθω τόσο γεμάτη και νομίζω ότι έχω ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπό μου για όλη την υπόλοιπη μέρα.

Η Σοφία κατά τη διάρκεια του μαθήματος

Είναι τόση η χαρά του να προσφέρεις, να συναναστρέφεσαι με τόσο ενδιαφέροντες ανθρώπους, να μεταφέρεις τη γνώση σου σε άλλους, να μαθαίνεις καινούργια πράγματα απ’ αυτούς και συγχρόνως να παρατηρείς τη γλώσσα σου από μία άλλη οπτική γωνία που δεν μπορούσες να την αντιληφθείς καθώς για ‘σένα είναι η μητρική σου.

Έχω πολύ ωραίες στιγμές να θυμάμαι από αυτή την εμπειρία, στιγμές αστείες, στιγμές συγκινητικές… η πιο συγκινητική όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν μία μέρα που είχα αργήσει, η Αμαλία μου είπε ότι οι μαθητές σε ψάχνουν, ρωτάνε πού είναι η φίλη τους…! Με θεωρούσαν πλέον φίλης τους… δικό τους άνθρωπο… τι περισσότερο να θέλω για να είμαι ευτυχισμένη κάθε πρωί που πηγαίνω στο Επίκεντρο;!