Σεισμός στο Νεπάλ: η πρώτη αγωνία και η πρώτη ελπίδα

Σίσσυ Γκουρνέλου
Υπεύθυνη Τύπου και Επικοινωνίας Τοπικών Προγραμμάτων της ActionAid

Έλειπα διακοπές. Εκεί που ήμουν δεν είχε καθόλου ίντερνετ. Τι να το κάνεις το ίντερνετ στις διακοπές εξάλλου; Διάβασα για τον σεισμό στο Νεπάλ στο αεροδρόμιο της Μόσχας. Λίγο πριν την επόμενη πτήση. Μέχρι τότε οι νεκροί ήταν γύρω στους 2.000. Και διπλάσιος ο αριθμός των τραυματισμένων. Όλα έδειχναν ότι τα νούμερα θα αυξάνονταν κατακόρυφα. Η καταστροφή ήταν τεράστια. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν χάσει τα πάντα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Κατά τη διάρκεια της επόμενης πτήσης το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι μπορώ να κάνω. Τι μπορούμε όλοι να κάνουμε. Η αγωνία μεγάλη. Όταν έφτασα σπίτι οι νεκροί είχαν φτάσει τις 4.000. Οι αριθμοί πια χάνουν το νόημά τους. Οι φωτογραφίες που δημοσιεύονταν από τα χωριά του Νεπάλ έδειχναν ισοπεδωμένα κτίρια, ερείπια και ανθρώπους να συνεχίζουν να παλεύουν σε χαλάσματα για τυχόν ζωντανούς.

Είναι η στιγμή που θες να τα αφήσεις όλα και να πας εκεί. Να βοηθήσεις τους διασώστες με τα ίδια σου τα χέρια. Αλλά ξέρεις ότι δεν θα το κάνεις. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν. Που είναι, όμως, εκπαιδευμένοι να το κάνουν. Που ξέρουν σε επείγουσες καταστάσεις, όπως είναι ο σεισμός, τι έχει προτεραιότητα. Πώς να βοηθήσουν πραγματικά τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς τίποτα στις πρώτες αυτές ώρες του χάους.

Η ActionAid που εργάζεται χρόνια τώρα στις κοινότητες του Νεπάλ ενημέρωσε τους  υποστηρικτές της μετά από λίγες ημέρες ότι όλα τα παιδιά που συμμετέχουν στο πρόγραμμα Αναδοχής στις κοινότητες που υποστηρίζει η οργάνωση είναι καλά στην υγεία τους. Ένα ευχάριστο μέσα στην τραγωδία. Μία τραγωδία που παρακολουθούμε από μακριά, αφήνοντας τους ειδικούς να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Αυτοί φέρνουν την ελπίδα.

Πια έχουν περάσει τόσες μέρες μετά τον σεισμό και η ανάγκη για βοήθεια είναι ακόμα πολύτιμη. Στήριξε την προσπάθεια της ActionAid να δώσει ελπίδα στο καταστραμμένο Νεπάλ εδώ.

Εύχομαι στους ανθρώπους του Νεπάλ να ξεπεράσουν την καταστροφή όσο το δυνατόν συντομότερα και όλα να ξαναβρούν τους παλιούς τους ρυθμούς, ακόμα κι αν αυτό πρέπει να γίνει ανάμεσα στα χαλάσματα και στο χαμό των περισσότερων από 5.000 νεκρών.

Τέλος εύχομαι στους ανθρώπους που δουλεύουν για να τους βοηθήσουν, στους ανθρώπους των οργανώσεων όπως η ΑctionAid κουράγιο, αντοχή και δύναμη στο δύσκολο έργο τους. Συνεχίστε να μας δίνετε ελπίδα.