Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου

Πόλυ Τσιγκούνη- Εθελόντρια ΑctionAid

Αν ξαναγεννιόμουν, θα έκανα άλλη δουλειά. Αν ξαναγεννιόμουν, θα σκεφτόμουν αλλιώς. Αν ξαναγεννιόμουν, θα τα έκανα όλα διαφορετικά… Είναι κουβέντες που ακούω συχνά σε παρέες. Και πάντα χαμογελάω συνωμοτικά. Γιατί εγώ έχω βρει το μυστικό να ξαναγεννιέμαι, ξανά και ξανά και ξανά……

Όταν αποφασίζεις πρώτη φορά να κάνεις ένα εθελοντικό ταξίδι, το πρώτο κίνητρο που σου έρχεται στο νου είναι η προσφορά, η βοήθεια, η έκφραση αλληλεγγύης. Θέλεις να συναναστραφείς ανθρώπους που γεννήθηκαν λιγότερο ευνοημένοι από σένα, να δουλέψεις σκληρά μαζί τους, ιδρώνοντας όπως αυτοί καθημερινά για την επίτευξη ενός στόχου, να τους κρατήσεις το χέρι διατρανώνοντας έμπρακτα την παρουσία σου στο πλευρό τους. Αν θέλαμε να εξετάσουμε φιλοσοφικά την έννοια της προσφοράς, σαφώς και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι μια πράξη αμιγώς και μονόπλευρα αλτρουιστική, αφού και το άτομο που προσφέρει εισπράττει με τη σειρά του την ηθική ικανοποίηση, την αίσθηση ότι γίνεται καλύτερος άνθρωπος και ότι μπορεί να συμβάλει στη βελτίωση του κόσμου. Αυτό όμως που συμβαίνει στα εθελοντικά ταξίδια, είναι η πλήρης ανατροπή της σχέσης προσφοράς και ανταπόδοσης. Σε κάθε ταξίδι αντικρίζεις τον κόσμο για πρώτη φορά. Αισθάνεσαι ότι «μηδενίζεις» το μετρητή σου και μπορείς να τα ξεκινήσεις όλα από την αρχή, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, στερεότυπα, ιδεοληψίες, πεποιθήσεις που κουβαλάς ως φορτίο στη διάρκεια της ζωής σου. Γυρνάς πίσω πλήρως αναγεννημένος κι αναρωτιέσαι: πώς γίνεται να δίνεις κάτι και τελικά να γίνεσαι εσύ πιο πλούσιος;

Η διαδρομή σου στο ταξίδι ακολουθεί τα βήματα του ανθρώπου που ξεκινά τη ζωή του στον κόσμο. Στην πρώτη φάση εισπράττεις λαίμαργα ό,τι σε περιβάλλει με την επιστράτευση των αισθήσεων. Εικόνες που σε παρέπεμπαν μέχρι πρότινος σε ντοκιμαντέρ γίνονται κτήμα της δικής σου εμπειρίας. Δε θυμάσαι να έχεις ξαναδεί τόσα χαμόγελα μαζεμένα σε μια ματιά. Άραγε τα χρώματα ήταν πάντα τόσο έντονα και στον τόπο σου; Εισπνέεις μυρωδιές που αποκτούν από τώρα το άρωμα της νοσταλγίας. Στο άκουσμα πρωτόγνωρων ρυθμών αφήνεις το κορμί σου να σε καθοδηγεί, απαλλαγμένος από τις συμβάσεις της δέουσας χάρης. Αγκαλιάζεις όσο πιο πολύ μπορείς, γιατί δεν έχεις τους ανθρώπους δεδομένους. Κι έχεις στα χείλη μόνιμα μια γεύση απροσδιόριστη, που γαργαλάει τους γευστικούς σου κάλυκες και δε σε χορταίνει ποτέ. Νιώθεις ότι όλα αυτά που ζεις δεν είσαι σε θέση να τα προσαρμόσεις ακόμα σε λέξεις, να τα εκφέρεις σε λόγο, γιατί είναι όλα τόσο πρωτόγνωρα και αρχέγονα για την ύπαρξή σου.

Στο επόμενο στάδιο εξεγείρεται ολόκληρος ο συναισθηματικός σου κόσμος. Συναισθήματα έντονα και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενα σε διακατέχουν αδιάλειπτα κι εσύ τα αφήνεις όλα να εκδηλώνονται απαλλαγμένα από τα δεσμά της εκλογίκευσης. Νιώθεις απίστευτα ευλογημένος που βρίσκεσαι εκεί και από την άλλη εύχεσαι να μην συνέτρεχαν οι λόγοι που καθιστούν την παρουσία σου αναγκαία. Αισθάνεσαι μια πρωτοφανή γαλήνη από την αρμονία της ομορφιάς του τόπου και της ζέστης των ανθρώπων και την ίδια στιγμή σε κατακλύζει το αίσθημα της οργής από τη δυσαρμονία των συνθηκών ζωής για τους κατοίκους ΕΝΟΣ τόπου, ΕΝΟΣ πλανήτη… Ελεύθερα πια, τα συναισθήματά σου, βρίσκουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν μαζικά ζητώντας τη λύτρωση. Κλαις για μια χαμένη μέρα στο γραφείο, για έναν άνθρωπο που άφησες να φύγει από τη ζωή σου, επειδή δεν προσπάθησες αρκετά, κλαις χωρίς να ξέρεις το γιατί και είναι τα δάκρυα αυτά το νερό που θα σε βαφτίσει, να πορευτείς στο εξής ως νεοφώτιστος. Και την ίδια στιγμή σε διαπερνά το ρίγος μιας ανεξήγητης ευτυχίας. Είσαι ευτυχισμένος που βρίσκεσαι εκεί τη δεδομένη στιγμή, είσαι ευτυχισμένος που έχεις φαγητό, νερό, σπίτι, όλα τα δεδομένα και ασήμαντα που για τους περισσότερους είναι ένας αδιάλειπτος αγώνας ή και ένα μακρινό όνειρο.

Με την επιστροφή σου από το ταξίδι, έχεις περάσει στο στάδιο της ωριμότητας. Οι αισθήσεις και τα συναισθήματα έχουν κατασταλάξει αφήνοντας χώρο στις σκέψεις να εκδηλωθούν. Νιώθεις πια σοφότερος και αυτή η σοφία δεν πηγάζει από τη συσσώρευση γνώσεων, αλλά από τη συνειδητοποίηση του ίδιου σου του εαυτού. Ξέρεις πια τι είναι σημαντικό και τι όχι, θέλεις να κάνεις όσο περισσότερα μπορείς, ένα παραπάνω χαμόγελο, μια παραπάνω αγκαλιά κάνουν για σένα τη διαφορά.

Ίσως να μην μπορείς να αλλάξεις εσύ τον κόσμο, ο κόσμος όμως έχει ήδη αλλάξει για σένα. Γιατί σε ένα τόπο μακρινό ένα παιδί σε θυμάται και χαμογελάει στον ύπνο του. Και κάπου αλλού μια γυναίκα ανακατεύει το φαγητό στο τσουκάλι της και θυμάται που σου έδινε τη συνταγή. Κι ένας αγρότης περιμένει να σκάψετε μαζί το χωράφι του. Και μια νοσοκόμα χαϊδεύει τρυφερά τον τοίχο της κλινικής που ασπρίσατε παρέα. Κι ένας δάσκαλος γράφει με σταθερό χέρι στον πίνακα μιας τάξης σε μια γλώσσα που μπορεί να μην τη μιλάς, ωστόσο την καταλαβαίνεις… Αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να μην τον αγαπάς πια περισσότερο. Κι ας έγινες αυτόπτης μάρτυρας της πιο σκανδαλώδους ατέλειας που τον διέπει. Εξάλλου, ποια καλύτερη θεραπεία για την ατέλεια υπάρχει από την ίδια την αγάπη;

Κρατάω το διαβατήριό μου σαν ληξιαρχική πράξη γέννησης. Τόπος γέννησης: Σιέρα Λεόνε. Τόπος γέννησης: Κένυα. Τόπος γέννησης: Μοζαμβίκη….. Κάποιοι πιστεύουν ότι ζούμε πολλές ζωές σε διαφορετικές διαστάσεις. Κάποιοι άλλοι ότι η πραγματική ζωή είναι μετά. Εγώ δεν ξέρω. Και ούτε και με ενδιαφέρει. Εξάλλου, εγώ έχω το μυστικό για να ζω πολλές ζωές σε μία… Αλλά μην το πείτε πουθενά!    

Στήριξε κι εσύ την ActionAid! Γίνε Ανάδοχος Παιδιού τώρα!