Μπορεί η προσοχή μας να έχει αποσπαστεί τελευταία και να μην κοιτάμε πια προς τη Συρία. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η βία και ο θάνατος δεν εξακολουθούν να είναι μέρος της καθημερινότητας των ανθρώπων.
Οι ειρηνευτικές συνομιλίες στην Ελβετία δεν οδήγησαν πουθενά. Στις 15 Μαρτίου έκλεισαν 3 χρόνια από την έναρξη των συρράξεων. Ο απολογισμός του ΟΗΕ είναι συγκλονιστικός:
- Περισσότεροι από 146.000 νεκροί. Οι περισσότεροι άμαχοι.
- 6,8 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Όταν ο πληθυσμός της Συρίας είναι 22,5 εκατομμύρια.
- 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Από αυτούς 1,2 εκατομμύρια είναι παιδιά. Οι περισσότεροι καταλήγουν στις γειτονικές χώρες.
Η πολιτική κατάσταση στη χώρα σε συνδυασμό με τους διεθνείς παίκτες που έχουν συμφέροντα στην περιοχή είναι τόσο περίπλοκη που σε πιάνει απελπισία. Θα μπορούσαν να σταματήσουν οι συρράξεις; θα μπορούσε να έρθει η ειρήνη; Ψάχνω για μια αισιόδοξη απάντηση…
Όσο, όμως, τα ερωτήματα αυτά μένουν αναπάντητα, οι ανάγκες των προσφύγων πολλαπλασιάζονται. Άνθρωποι χωρίς ελπίδα επιστροφής προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους συχνά από το τίποτα. Επέλεξαν τη ζωή εγκαταλείποντας τα σπίτια τους. Δεν ξέρουν καν τι θα βρουν αν επιστρέψουν.
Συναντώντας τους, δεν μπορείς παρά να μπεις στη θέση τους. Αναρωτιέσαι αν θα είχες το κουράγιο να πιάσεις το νήμα από την αρχή. Θυμάσαι τους παππούδες που το έκαναν πριν από εσένα.
Οι άνθρωποι που συνάντησα στην Ιορδανία ήταν οι περισσότερες γυναίκες που κατέφθασαν εκεί με τα παιδιά τους. Γνώρισα κορίτσια που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους ή νέους που βρήκαν ελπίδα βοηθώντας τους άλλους φτιάχνοντας κλινικές. Και όλοι μου είπαν το ίδιο: η πρώτη τους σκέψη όταν ξυπνήσουν το πρωί και η τελευταία τους πριν κοιμηθούν είναι ότι θέλουν να γυρίσουν πίσω.
Η ActionAid δουλεύει με Σύριους πρόσφυγες σε Ιορδανία και Λίβανο και χρειάζεται χρήματα. Μπορείτε να βοηθήσετε εδώ.